'Mevrouw, de afspraak gaat niet door. Proficiat, je bent zwanger!'

Mijn verhaal, mijn mama-worden, begon lang voor onze zoontjes er waren. 

Een kinderwens die stilaan vorm kreeg, my imagenary child. Een heuse behandeling, een volgende stap bij fertiliteit, weer een bloedafname een ‘laatste’ strohalm.

Heel raar hoor, als ze je dan opbellen en zeggen ‘mevrouw, de afspraak gaat niet door, want proficiat je bent zwanger’. Ik moet eerlijk zeggen, een klein bommetje dat even moest bezinken.

Op zich had ik een vlotte zwangerschap, dat ik op week 4 al verplicht thuisgezeten werd owv mijn job was mooi meegenomen. Ik kon me rustig voorbereiden, maar wat tijdens de bevalling zelf kwam, dat had niemand mij kunnen vertellen. 

Bijna 24u arbeid, een gynaecoloog die keizersnede wou (zonder medische noodzaak) en gelukkig 2 vroedvrouwen die me aan het persen brachten. Een zuignap, een serieuze knip en 7 personeelsleden dat was nodig om voor het eerst mijn zoontje vast te pakken.

Een wener, echt hele dagen, tot het donker werd en dan, gelukkig, een megagoede nachtslaper. Nu weet ik meer, nu weet ik van zijn geboortetrauma. Nu weet ik van postnatale depressie, van parental burn-out, maar toen was het verzuipen. 

Alles hebben we geprobeerd, huisarts, kinderartsen, draagdoeken, maar voor ons bracht de osteopaat soelaas. 1 behandeling, 5 minuten en plots kon mijn zoontje na 4 maanden zijn hoofdje helemaal opzij draaien, kon ik hem neerleggen en sliep hij zelfstandig in.

En dan werd hij anderhalf en zaten we in een nieuw traject, want we wilden niet weer zo lang moeten proberen, we wilden een broertje of zusje voor ons zoontje. Nu met het idee ‘we hebben een gezond kind, veel traject willen we niet doorlopen’.

Veel teleurstelling, veel proberen en bijna opgeven.

Om onderliggende problemen verder uit te sluiten kwam er een bloedname, opnieuw een onverwacht ‘proficiat’ telefoontje en opnieuw een zwangerschap zonder veel problemen. 

Ook op de bevalling was weinig aan te merken,

tot het hoofdje er was, mijn man lijkbleek werd en de gynaecoloog zei dat ik onmiddellijk moest stoppen met persen. De navelstreng zat rond de nek en moest doorgeknipt worden voor ik verder mocht persen. 

Pas jaren later drong de ernst van deze woorden tot mij door.

Wat een heerlijk broertje hadden wij, eten ging vlot, slapen ging vlot, Wenen deed hij nauwelijks, totaal anders dan grote broer die eerste maanden.

Tot… de winter kwam, RSV, ziekenhuisopname.

Toen begon het. Onze zoon was helemaal uit zijn ritme gehaald, weende urenlangs ‘s nacht, elke nacht, maar leek onbereikbaar, tot hij na anderhalf uur krijsen (meestal tussen 23u en 0u30) mij aankeek, ontspande, dronk en weer in slaap viel. Tips kregen we van iedereen, goedbedoeld, maar niet wat wij nodig hadden.

Ik bleef gaan, recht opstaan en op 2,5 jaar, 2 dagen nadat hij op school begon, was dit weg, zomaar, van de ene op de andere dag. Met dat ik kon slapen, kwam de terugslag, mijn PND vond zijn weg naar buiten, mocht naar buiten komen. 8 maanden werkonbekwaam, 2 jaar therapie en toen Corona. Ik moet het niet uitleggen, maar ik was zó blij dat ik weer bijna op m’n best was.

Ik had de energie om lockdowns, eerste leerjaar thuisonderwijs en thuiswerken te combineren, ik wil niet weten ‘wat als’.

Nu zijn ze 8 en 10 en door m’n nieuwe job heb ik zo veel inzichten in het moederschap/het ouderschap gekregen, en pas nu erken ik diegene die ik zo veel jaar te weinig heb willen erkennen, mijn man, de papa.

Want ‘hij kan niet helpen’, ‘hij weet niet wat het is’, ‘hij kan het niet zoals ik’ en had ik het geweten, my God, hoe hard had ik hem dan papa laten zijn.

8 jaar en eíndelijk hoorde ik uit de mond van een expert ‘jouw kind had nightterrors, hoe heb je dit 2 jaar volgehouden?’ En viel de grootste zorg van mijn schouders. 

Heb ik kunnen doen wat ik kon? Wat het goed genoeg? Had ik hem beter moeten helpen in zijn wenen al die nachten? Ja, ja en neen.

Kleine kinderen en mama zijn heeft veel van mij gevraagd, maar mij ook zo veel gegeven. 

En weet je. Ik durf nu zeggen ‘ik ben een goede mama, ik ben hier goed in’. Wil dat zeggen dat alles zomaar gaat? Neen, ‘kleine kindjes kleine zorgen, grote kindjes grote zorgen’ - ik moet het stilaan gaan geloven. 

Maar he, ik zit hier nog en ik sta er sterk in momenteel en als het avond wordt en er kruipen twee lang zwiepen (want dat zijn ze wel) onder mijn fleeceke, dan smelt ik. Dan weet ik dat ik niet de beste mama ben, maar wel hún beste mama ben en dat ze mijn ‘fouten’ best OK vinden.