Een tweeling.
Het is eigenlijk toch wel pittig. Dat besef ik nu.
Ik heb altijd gezegd: 'Oh maar ik weet niet beter.' Tot een paar dagen geleden. Eentje was weg met de papa en de andere was thuis bij mij. Zalig! Even quality time en daarnaast kon ik ook doen wat ik moest doen terwijl hij fijn aan het spelen was.
Iets doen met twee sjarels in huis gaat al wat moeilijker: brandjes blussen, mama moet meespelen, de ene wil zijn kleren niet aandoen dus de andere ook niet, een lijstje maken wie als eerste uit bad mag of achter mama in de auto mag zitten,...
Als ik er nu op terug kijk, zijn het pittige jaren geweest. Het was niet vanzelfsprekend om twee baby's tegelijkertijd groot te brengen. Maar zo leek het wel voor mij.
Twee baby's tegelijkertijd een flesje geven, van de ene naar de andere kamer lopen als ze 's nachts of 's middags aan het huilen waren, met een gigantische buggy op stap gaan, ene zieke en twee dagen later de andere,...
Een bad duurt dubbel zo lang, als ze ziek zijn duurt het ook dubbel zo lang, dubbel zoveel pampers en groentepapjes, dubbel zoveel kleren kopen, een dubbele operatie aan de amandelen, poliepen en buisjes,...
Nee, het is eigenlijk allemaal niet zo vanzelfsprekend geweest.
Maar je leeft op automatische piloot en dan vergeet je wel eens hoe zwaar het wel niet was/is.
'Het wordt gemakkelijker als ze ouder zijn.' Maar ieder levensjaar heeft zijn obstakels en voor een tweelingmama zal ook dat double the trouble zijn.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem gerust contact op via mom.and.beyond@outlook.com. Ik wil niet alleen mijn verhaal bespreekbaar maken, maar ook dat van alle andere mama's. Laten we er samen voor zorgen dat mama’s zich niet alleen voelen, door middel van onze verhalen te delen.
