Het verhaal van Brenda is een verhaal over ziek zwanger zijn. Brenda heeft namelijk de zwangerschapsziekte Hyperemesis Gravidarum (HG) gehad. Deze ziekte wordt gekenmerkt door o.a. extreme misselijkheid en/of overgeven. Laten we met elkaar dit onderwerp steeds meer bekendheid geven, zodat zoveel mogelijk vrouwen (h)erkenning vinden en weten dat ze niet alleen zijn in hun HG-strijd.
Hier een deel van het ervaringsverhaal van Brenda:
Mijn eerste zwangerschap loopt anders dan verwacht, ik kom er namelijk pas bij vierentwintig weken achter. Het is flink omschakelen voor mijn man en mij, maar we zijn ook blij: ons kleine meisje is zo welkom. De rest van de zwangerschap vliegt voorbij zonder ook maar één zwangerschapskwaal te hebben. De bevalling blijkt een ander verhaal, ons dochtertje komt namelijk in een spoedsituatie terecht en daardoor krijg ik een keizersnede onder volledige narcose.
Wanneer ik wakker word, hoor ik gelukkig al snel dat het goed gaat met ons dochtertje Emma. Het feit dat ik haar niet geboren heb zien worden, blijkt in de daaropvolgende weken mentaal zijn weerslag te hebben. Ik vind hiervoor hulp en in deze periode besluiten we dat het ons leuk lijkt om een tweede kindje te krijgen, kort op Emma, als dat mag lukken.
Positieve test en ziek
Ik ben misselijk en ik moet spugen, maar ik heb zoveel zin in barbecuesaus. Mijn man kijkt mij gek aan, want ik heb dat nog nooit lekker gevonden. Hij stelt voor om maar eens een zwangerschapstest te doen en die blijkt positief. In de dagen die volgen, spuug ik niet af en toe meer, maar continu. Een slokje water, mijn man die uit de douche komt en de geur van douchegel bij zich draagt of een hapje eten: alles komt eruit.
Ik woon in België en hier wordt de zwangerschap in het ziekenhuis opgevolgd door de verloskundige en gynaecoloog. Er wordt al snel aangegeven dat ik medicatie moet krijgen, maar welke medicatie blijkt een lastige beslissing. Door een aangeboren leverziekte zijn alleen Antimetil en gembertabletjes goed te verwerken door mijn lever. Andere medicatie zou te belastend zijn, maar deze twee opties doen helemaal niets en ik word zwakker en zwakker. De gynaecoloog besluit dat ik elke twee tot drie dagen naar het ziekenhuis moet komen voor een vochtinfuus. Uiteindelijk zal dit tot zes maanden zwangerschap gebeuren en ben ik maandenlang bont en blauw omdat ik zo moeilijk geprikt kan worden.
In de tussenliggende dagen en weken ben ik thuis, terwijl ik niets kan. Ik voel mij schuldig naar mijn man en Emma toe, want ik kan niet meer voor haar zorgen. Emma brengt de dagen door op de opvang en bij mijn ouders of schoonouders, terwijl ik in de woonkamer op mijn ziekenhuisbed lig. De hele dag door spuug ik en ik voel mij zo slap en duizelig. Geforceerd dwing ik mijzelf om te eten, want ik vind dat het kindje in mij alles moet krijgen wat hij of zij nodig heeft. Die keus maakt de strijd nog heftiger, want ik moet alleen maar meer spugen. Ik ben zo boos op mezelf dat ik mijn eten en drinken niet eens binnen kan houden, wat ben ik nou voor vrouw en moeder.
Mijn man neemt alles in het huishouden over en benadrukt keer op keer dat ik alleen maar aan mezelf moet denken en voor mezelf hoef te zorgen. Ik heb nog geen idee wat er eigenlijk met mij aan de hand is, want de term HG is nog niet gevallen en ik heb hier zelf ook nog nooit van gehoord. Wanneer ik bijna veertien weken zwanger ben, wordt het spugen, de misselijkheid en het duizelig zijn zo extreem dat ik de hele dag door flauwval. Ik kan niet meer. Het komt zover dat mijn man en ik een gesprek hebben of we deze zwangerschap wel door moeten zetten, want dit is ondragelijk. Kort na dit gesprek krijg ik jeuk en niet zomaar jeuk: extreme jeuk. Het blijkt dat ik zwangerschapscholestase heb.
Eerste opname
Ik word opgenomen op het moment dat mijn leverwaardes zo slecht zijn dat ik geel begin te zien. Het gaat nu al zoveel weken slecht dat mijn lever het niet meer aankan. De jeuk die ik er ook gratis bijgekregen heb, maakt dat ik bijna doordraai. Drie weken lang lig ik in het ziekenhuis, terwijl er geprobeerd wordt om mijn leverwaardes weer normaal te krijgen door een continu vochtinfuus. Ik krijg te horen van een gynaecoloog dat ik niet normaal zwanger ben, maar dat ik HG heb, een zwangerschapsziekte, en dat dat de reden is dat ik zoveel aan het spugen ben.
Ik lig op een vierpersoonskamer samen met drie andere zwangeren, omdat er geen eenpersoonskamer meer beschikbaar is. De prikkels, geuren en geluiden van de overige dames en hun bezoek maken dat ik ondanks het vochtinfuus steeds meer moet spugen. Mijn leverwaardes verbeteren niet en daarom wordt er besloten dat ik sondevoeding krijg via een neus-maagsonde. De sondevoeding zou in combinatie met extra medicatie mijn leverwaardes weer op orde moeten brengen. De kleine reageert helaas niet goed op de medicatie en dit wordt weer gestopt. Ik merk deze weken dat de focus op mijn lever ligt en de HG moet ik er maar bij doen. Dat begrijp ik niet, de HG beheerst van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat mijn leven in combinatie met de doorlopende jeuk. Zelfs ’s nachts word ik spugend, jeukend of duizelig wakker. Er wordt niet gevraagd hoe het met mij gaat en of ik het volhoud, er wordt alleen gevraagd welk cijfer ik een week geef en hoe vaak ik overgeef. Dat is het. Mijn schoonzusje is verloskundige en die vraagt wel regelmatig hoe het gaat en dat vind ik fijn, maar in het ziekenhuis heb ik dit nooit gehoord.
Ik mis mijn man en ik mis Emma. Ik vind het zelf geen goed idee dat mijn man Emma meeneemt naar het ziekenhuis. Het is een naar gezicht om mij te zien met sonde en infusen en ik ben bang dat ze eraan gaat trekken. Ik wil niet dat zij mij zo ziet, maar ik mis ze allebei enorm. Videobellen doen we regelmatig, maar dat is anders, ik mis het om mijn kleine meisje te knuffelen. Ik tel de uren af tot het weer avond is en ik kan gaan slapen.
Het voelt deze weken alsof het niet goed gaat komen. Ik ken niemand die ook een HG-zwangerschap heeft gehad en ik voel mij zo eenzaam en alleen. Iedereen om mij heen heeft droomzwangerschappen behalve ik, waarom dan toch? Ik heb niemand die mij echt begrijpt en snapt waar ik doorheen ga. Ik bedenk vaak dat dat zoveel zou schelen om te weten dat ik niet alleen ben. Mijn gedachten stoppen wanneer de vrouw naast mij haar bord eten krijgt en ik moet overgeven door de geuren die van haar bord opstijgen. Na het spugen draai ik mij om en lig ik te staren, in een hoek op die vierpersoonskamer, rechts achterin bij het raam…
Het volledige verhaal kun je teruglezen in het boek: Ziek Zwanger. Hierin staan dertien ervaringsverhalen van vrouwen die HG hebben gehad in verschillende gradaties waardoor het geschikt is voor vrouwen met HG, maar ook voor hun partners, familie/vrienden en medische behandelaars. Ziek Zwanger is te bestellen via https://webshop-nieboertekstencoaching.nl.
De Nederlandse Stichting ZEHG zet zich in voor deze zwangerschapsziekte (www.zehg.nl) en heeft, naast een actief Instagram account, ook twee besloten Praatgroepen op Facebook. De eerste groep is speciaal voor Nederlandse en Belgische vrouwen zodat zij lotgenoten kunnen vinden en daardoor meer steun ervaren. De tweede groep is voor de partners van vrouwen die HG hebben of hebben gehad.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem gerust contact op via mom.and.beyond@outlook.com. Ik wil niet alleen mijn verhaal bespreekbaar maken, maar ook dat van alle andere mama's. Laten we er samen voor zorgen dat mama’s zich niet alleen voelen, door middel van onze verhalen te delen.
