Mijn zetel. Het enige waar ik nog aan kon denken was die zetel.
Tijdens mijn postnatale depressie en opnieuw tijdens mijn burn-out. Het voelde voor mij als het gevaar dat om het hoekje lag.
Ik zie mij nog liggen, tijdens mijn postnatale depressie, in die zetel. Met chips, koeken, Netflix op de tv en de gordijnen dicht. Ik wilde alleen zijn en rust hebben. Mijn zetel gaf mij rust. En zorgde er ook voor dat ik dieper en dieper zakte. Ik kwam mijn zetel niet meer uit. De was in mijn droogmachine steken was teveel gevraagd. Net zoals gaan winkelen of koken. Ik had geen energie meer om voor mijn kinderen te zorgen. Ik was leeg.
En net dat maakte mij zo bang wanneer ik in een burn-out viel en opnieuw hunkerde naar die zetel. De donkere periode van mijn postnatale depressie flitste langs mij voorbij en ik zag mij daar weer liggen. Tot mijn psycholoog mij de goedkeuring gaf om op die zetel te liggen. Mijn lichaam had nood aan rust.
Het verschil tussen een postnatale depressie en een burn-out is dat je in een depressie niet wil en ook niet kunt. In een burn-out wil je wel maar kan je niet meer.
Nu gebruik ik mijn zetel nog af en toe wanneer ik er nood aan heb. Niet meer zoveel als voordien. Soms zit ik er wel eens een paar dagen niet in omdat ik andere dingen doe die mij energie geven. Mijn zetel is niet meer het enige dat mij rust geeft.
Je hoeft geen stempel van depressie of burn-out te hebben om je slecht te voelen in je vel.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem gerust contact op via mom.and.beyond@outlook.com. Ik wil niet alleen mijn verhaal bespreekbaar maken, maar ook dat van alle andere mama's. Laten we er samen voor zorgen dat mama’s zich niet alleen voelen, door middel van onze verhalen te delen.
