Zes weken voor datum besloot mevrouwtje in mijn buik dat het welletjes was geweest met dat zwemmen. Mijn water brak en ik kreeg platte rust voorgeschreven in het ziekenhuis, tot ik 37 weken ver was. Nog 3 weken te gaan dus.
Maar 4 dagen later dacht die kleine ukkepuk heel lief te zijn en draaide ze zich, met amper nog vruchtwater rond haar, van stuit naar de juiste houding. Waardoor de navelstreng in problemen kwam, haar hartslag kelderde en die van mij dus de hoogte in ging.
De vroedvrouw belde in paniek haar collega's en iets later vlogen 6 personen mijn kamer binnen om me operatief klaar te maken voor een spoed keizersnede.
Één hand in mij om mijn baby te helpen, een sonde en terwijl een echo waarop ik een klein mini hartje te zacht hoorde kloppen. Gelukkig ging het daarna iets beter met haar en werd ik een uur lang non-stop gemonitord.
Toch had mijn mini mensje genoeg van die buik en toonde haar hartslag opnieuw te laag. Dus kreeg ik een epidurale spoedkeizersnede. Had ik me dat even anders voorgesteld! Om 20u15 kelderde haar hartslag en om 21u48 is ze krijsend en friemelend geboren met een ongeziene vechtlust.
Daarna kon ik, omdat ik extra narcose nodig had, haar maar even op me voelen omdat ik wegdraaide. Het heeft uiteindelijk tot 5u geduurd voordat ik haar vanuit mijn bed liggend op mij kon voelen, toen de vroedvrouw mij naar haar couveuse bracht. Akelig om je kleintje zo klein, kwetsbaar en vol draadjes in een couveuse te zien liggen. Het liefst van al nam ik haar vast en mee naar mijn kamer.
Maar de realiteit is dat ik haar de eerste twee dagen amper zag, enkel als de vroedvrouwen tijd hadden om mij naar haar toe te brengen. Zelf kon ik niet. Ik mocht 24u het bed niet uit door de sonde en daarna kon ik nog niet stappen omdat mijn buik open gesneden was.
Om de 3uur kolven, terwijl mijn dochter niet bij mij was en ik op een kamer lag waar een mama wél met haar baby kon zijn. Dat gaat door merg en been.
Van dag 2 tot dag 5 strompelde ik elke kolfsessie fier naar de neonatologie om mijn prutske melk te brengen.
En toen kwam de dag dat ik naar huis moest, zonder haar. Een dikke drie weken lang. Hele dagen zat ik bij haar en moest ik de vroedvrouwen vragen mijn kind uit de couveuse te halen als ik haar wilde vastnemen. Verzorgen moest in de couveuse en de borst kon maar 2x per dag omdat ze te klein was.
Uiteindelijk kwam de dag dat ik ‘rooming in’ mocht doen met haar, twee dagen voor ze naar huis mocht. En toen de dag dat ze ontslagen werd uit het ziekenhuis. De mooiste C4 die we beiden ooit zullen krijgen.
De vroedvrouwen van neonatologie in het ZOL zijn gelukkig topmensen. L. deed het supergoed. Ik mocht alles vragen, er altijd gaan zitten en elk moment bellen.
L. doet het nu nog altijd supergoed en die akelige tijd wordt overstemd door mijn prachtig sterk, mooi, slim, lief kind.
Ik wil mijn verhaal delen om te tonen dat een bevalling niet altijd een roze wolk is, maar dat het nadien wel beter kan worden. Daarnaast wil ik mijn verhaal delen want ik ben niet alleen.
Noortje wil via deze weg alle neonatologie ouders een hart onder de riem steken. We mogen ieder van jullie verhaal niet onderschatten. Daarnaast wil ze ook de verpleegsters van de neonatologie afdeling ZOL bedanken voor de goede zorgen.
Bedankt Noortje, voor dit pakkende verhaal.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem gerust contact op via mom.and.beyond@outlook.com. Ik wil niet alleen mijn verhaal bespreekbaar maken, maar ook dat van alle andere mama's. Laten we er samen voor zorgen dat mama’s zich niet alleen voelen, door middel van onze verhalen te delen.
