Ik deed als mama alles wat ik maar kon doen. Van zwangerschapsyoga tot boeken lezen, online cursussen volgen tot de ene podcast naar de andere beluisteren. Hierdoor maakte ik de keuze om thuis te bevallen.
We hadden een super goed team samengesteld voor onze droombevalling. We hadden de lieve vroedvrouwen van het Prille Begin, een super lieve Doula Lies die ons zou begeleiden en ook een vroedman die helemaal mee was in ons verhaal.
Wat was ik blij met ons wondertje in mijn buik! Pronken met mijn (al heel snel) dikke buik, zorgen dat álles klaar was voor de komst van onze meid en vooral genieten van élk moment!
Met 33en2 dagen kwam ik thuis van het werk en verloor ik mijn slijmprop, PANIEK! Maar de vroedvrouwen en mijn mama stelde me gerust, dit is heel normaal. De vroedvrouw vertelde me “Dit maakt zichzelf terug aan, zolang er geen bloed bij zit is er niks aan de hand”.
‘S avonds nog lekker gezellig uiteten met de vriendinnen waarna ik wel wat last had van mijn onderrug maar dat was niet zo heel bijzonder dus zorgen maakte ik me niet.
Ik had een goede nacht (slapeloze nachten kende ik niet), op zaterdag ging mijn vriend meestal nog in de voormiddag werken samen met zijn papa. Maar net op díe zaterdag had hij eens een dagje vrij.
Om 6u30 moest ik naar de wc (zoals alle zwangere mama’s zeker wel herkennen) Ik installeerde me weer lekker in mijn bed tegen men vriend aan met de nodige kussens om me heen. Ik lag nog maar net lekker in bed en ineens werd alles mega nat, super veel water vloeide tussen mijn benen.
Ik riep met heel wat paniek: “Mijn water is gebroken!”
Mijn vriend schiet wakker en ik loop terug naar het toilet. Heel de gang lag vol water, ik wist dat dit niet oké was. Ik belde de vroedvrouw en die vertelde me dat het ook misschien nog wel urine kon zijn, maar zóveel??
Nee dat kon echt niet.
Mijn koffer voor het ziekenhuis was nog lang niet klaar (moest ik wel voorzien bij mijn thuisbevalling maar ik dacht dat ik daar dus nog tijd genoeg voor had).
Mijn vriend zie ik nog in de deuropening van onze slaapkamer staan, helemaal verslagen zei hij “schat en nu? Wat moeten we nu doen?” De ouders van mijn vriend wonen naast ons en zei dat hij maar even mijn schoonmama moest gaan halen.
Ondertussen sprokkelde ik allerlei spulletjes bij elkaar om in mijn koffer te steken (en wat zijn vrouwen goed in het maken van koffers last minute, ik was bijna niks vergeten).
7u15: We vertrokken naar het ziekenhuis in Maaseik, gelukkig was daar mijn eigen gynaecoloog van dienst op dat moment maar zij vertelde me dat ze mij in Maaseik niet konden helpen. Onder de 34 weken kunnen ze je in Maaseik niet helpen, ze zouden me komen halen met de ambulance vanuit het ziekenhuis in Genk.
Eerst kreeg ik nog longrijping, dit zou ik 2x moeten krijgen binnen de 24u voor een extra boost voor de longen van ons meisje. Hier werd ik extreem misselijk van, met het nodige overgeven tot gevolg.
9u30: Daar waren de ambulanciers van Genk, ik werd met de ambulance naar Genk gevoerd. Die rit was een hel, de weeën kwamen ineens op. Ze kwamen niet rustig maar meteen om de 4minuten. Heftig dat kan ik wel vertellen.
Eenmaal in Genk aangekomen werd ik aan de monitor gelegd maar kreeg ik mijn weeën al om de minuut, ik kreeg ze niet meer weggepuft en we gingen voor een epidurale.
Het was midden in de Corona periode dus een mondmasker moest ik ook nog eens ophouden (vreselijke tijd).
De anesthesist kwam wel heel snel om mijn epidurale te zetten en gelukkig werkte deze ook heel snel.
Ik voelde me even later weer misselijk worden en stuurde mijn vriend om iemand te gaan zoeken om te kijken wat er aan de hand was. Op een zaterdag in een ziekenhuis, je kan het wel al raden..niemand te vinden.
Uiteindelijk dan toch iemand gevonden, een verpleegster kwam binnen en zei me dat ik op mijn linker zijde moest gaan liggen dan kon ze me beter monitoren, verder kreeg ik geen uitleg en ze verdween weer uit de kamer.
Nog geen minuut later vlogen ze met 8 dokters, verpleegsters, gynaecoloog naar binnen.
Ze trokken aan een tafel met allemaal materialen erop (net een horrorfilm) de gynaecoloog wou voelen hoeveel cm opening ik had, ik had er 8.
Ze werd boos op de verpleegsters en begon te roepen dat ons meisje aan het wegdippen was. Ze moesten ingrijpen want het ging niet goed!
Ze rende met me over de gang op weg naar de operatie kamer.
Van thuis bevallen naar het ziekenhuis en dan nog eens een spoed keizersnede. Wat een rollercoaster, wat een emoties.
Het werd me allemaal wat veel, ze hebben me in het OK wat gegeven om rustig te worden en dit hielp gelukkig al snel.
Ze begonnen aan de keizersnede, ze was er ineens heel snel (12u25), huilde gelukkig direct en ze vertelde me dat ze het goed deed. Ik stuurde mijn vriend naar haar en zei hem dat hij bij haar moest blijven en alles moest volgen.
Ondertussen werd ik naar de recovery gebracht waar ik aan het wachten was op nieuws, nieuws van ons kleine meisje dat we Charlotte noemde.
Waar was Charlotte? Hoe ging het met haar? Was alles oké? En waar is mijn vriend? Is hij bij haar? Is hij oké? Allemaal vragen die door mijn hoofd gingen terwijl ik daar lag te wachten.
Even later kwam mijn vriend mijn kamer binnen.
Waar is Charlotte? Is ze oké? Waarom ben je niet bij haar? Ik overviel hem met 100.000 vragen. Hij mocht niet bij haar blijven!
Ze hadden hem terug naar mijn 1ste kamer gebracht zonder Charlotte, zonder uitleg, zonder enige informatie. Gelukkig had hij naar onze lieve Doula Lies gebeld en zij had hem gezegd dat hij mocht eisen of naar Charlotte te mogen of naar mij te mogen, een andere optie was er niet!
We hebben even heel hard samen gehuild, wat was ons de voorbije uren allemaal overkomen? Hoe gaat het nu verder?
Wat was het allemaal onduidelijk en moeilijk te vatten. We besloten onze ouders en onze vrienden te vertellen dat ons meisje er al was.
Iedereen even verbaast en geschrokken als wij!
Een antwoord geven op steeds diezelfde vraag “hoe gaat het met haar?” Konden wij zelf ook geen antwoord op geven. Ook wij moesten wachten. Samen met al die lieve mensen rondom ons moesten we wachten op het nieuws hoe het met ons meisje was.
Ik mocht naar de kamer zodra ik mijn voeten terug kon bewegen, dat kon gelukkig al redelijk snel (is 1,5uur snel?)
We werden naar de kamer op de kraamafdeling gebracht en er werd ons verteld dat ze het heel goed deed en we zo snel mogelijk naar haar toe mochten als alle onderzoekjes gedaan waren.
Om half 5 mochten we dan EINDELIJK naar onze kleine meid toe. Met een mini hartje reden ze mij met mijn ziekenhuisbed naar de afdeling neonatologie. Daar werden we heel lief ontvangen en zeiden ze al meteen “wat een sterk meisje hebben jullie seg!”
Wat waren we trots! Tranen rolden over onze wangen van geluk.. Ze deed het goed, alles kwam goed!
We kregen haar bij ons gelegd.
Een klein hummeltje van 40,5cm en 2kg575.
Wij vonden haar een klein hummeltje maar als we rond ons keken en zagen hoe de andere kleine hummeltjes eruit zagen hadden wij een grote dikke baby. Het is hartverscheurend om al die mama’s en papa’s daar te zien zitten met hun kleintje vol buisjes en draadjes.
Ons werd verteld dat Charlotte het super goed deed. Ze had geen enkele moeite gehad, deed het meteen prima qua temperatuur en hartslag.
Ik kan je vertellen, de grond zakt opnieuw onder je voeten weg maar deze keer op een goede manier, zó trots dat je dan bent, zoveel emoties dat er over je heen komen.
Niet te beschrijven! We mochten uren lang knuffelen, en dat deden we! We wouden ze niet meer loslaten, nooit meer!!
De tweede dag gingen we naar haar toe en vertelde ze ons dat ons meisje al in de andere kamer lag, in de kamer waar de “betere” kindjes. Huh wat? Nu al?
Daar lag ons kleine mup, lekker te slapen.
Ze was helemaal anders dan gisteren. De vocht was weggetrokken en ze was nu heel smal en we zagen meteen dat ze mega hard op haar papa leek.
Ze deed het inderdaad super goed. Haar temperatuur bleef super goed, maakte geen alarmpjes en ze was erg rustig.
Maaaaaar ze kon niet zelfstandig eten, haar maagje werkte nog niet zelfstandig dus ze kreeg sondevoeding. De kinderarts vertelde ons dat dit nog wel even kon duren.
Na enkele dagen probeerde ze zonder maar hier maakt
e ze toch weer een terugval dus moesten we terug grijpen naar de sondevoeding. Na 1,5 week proberen en wachten lukte het haar eindelijk om toch wat zelfstandig te eten.
Veel eten deed ze niet, maar ze kwam goed bij en was een heel tevreden baby’tje. Na 2weken werd ze overgebracht naar Maaseik, tijdens de Corona periode moesten de kindjes zo snel mogelijk verdeeld worden over de ziekenhuizen zodat het niet té druk zou worden op 1 plek. Ze werd naar Maaseik gebracht en daar was ze binnen het uur van al haar kabeltjes verlost en kreeg ze haar eerste kleedjes aan. Wat een sprong, wat een stap! Ze zag er weer zo anders uit! We konden weer wat extra genieten van ons meisje. ‘S avonds mocht ze ook de eerste keer in badje. Wat hebben we daar toch van genoten. Iedere dag waren we bij ons meisje. Ik ging ‘s morgens al en papa kwam na het werk en dan gingen we ‘s avonds samen naar huis. Er werd zo goed voor haar gezorgd en we mochten bellen wanneer we wouden! Na 3weken en 2 dagen mochten we ze EINDELIJK mee naar huis nemen! Thuis stond een heel ontvangstcomité klaar. Iedereen wou eindelijk dat kleine meisje zien, iedereen wou eindelijk kunnen knuffelen!
En dat deden we! Allemaal een voor een knuffelde we met ons mini mensje, eindelijk konden we ze met iedereen rondom ons delen! Dat is het allermooiste gevoel éver!! Daarna ging het alleen maar beter en beter! Ze at goed, sliep na 1 week thuis al lekker door, was een hele tevreden baby’tje. We knuffelde uren aan een stuk met elkaar en we genoten met volle teugen van ons kleine meisje! Onze weg naar een leven met een prachtig meisje erbij begon! Vandaag is ze 3 jaar! Buiten wat allergieën en wat bezoekjes bij de homeopaat en osteopaat is ze nu een vrolijke meid waarvan niemand kan geloven dat ze ooit prematuur geweest is! We hebben zóveel geluk gehad met ons meisje en zijn zó dankbaar dat ze het zo goed doet. Op naar een leven lang met jou! Lang leven onze Charlotte.
Lieve Shauni, bedankt voor je oprecht verhaal.
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem gerust contact op via mom.and.beyond@outlook.com. Ik wil niet alleen mijn verhaal bespreekbaar maken, maar ook dat van alle andere mama's. Laten we er samen voor zorgen dat mama’s zich niet alleen voelen, door middel van onze verhalen te delen.
