Direct na mijn bevalling voelde ik dat er iets mis was. Er klopte iets niet. Ik voelde de verbinding niet, die er direct hoort te zijn tussen moeder en kind(eren).
Van een spontane bevalling gingen we over naar een spoederkeizersnede, onder gehele narcose.
Het instant moedergevoel was er niet, toen ik mijn kinderen voor het eerst zag. Ik voelde 'het' niet, wanneer ik hen voor de eerste keer in mijn armen nam. Hadden ze mij twee andere baby's gegeven, was het ook prima geweest (dacht ik op dat moment). Ik had niet het gevoel dat dit de twee baby's waren die al die tijd in mijn buik hadden gezeten.
Ik schaamde mij en voelde mij een verschrikkelijke mama. Ik besloot daarom ook om dat gevoel met niemand te delen. Wat zouden de mensen wel niet denken van mij.. want zo hoort het toch niet te zijn? Maar jawel, het kan gebeuren. Ik was niet voorbereid op een bevalling die voor mij traumatisch zou aanvoelen.
Het was het begin van de zwaarste en moeilijkste periode uit mijn leven.
Ondanks mijn gevoel, gaf ik ze wel de liefde die ze verdiende. In mijn hoofd klopte het gewoon niet en ik was er niet op voorbereid dat dat zou gebeuren.
